Maandag 9 april 2018

Deze ochtend moesten we spijtig genoeg afscheid nemen van onze gastgezinnen in Barkly, want we vertrokken naar onze volgende bestemming, Aliwal North. Rond 10u werden we eerst nog verwacht in het Joe Ghabi Municiple Office om er een miniconcertje te geven voor de werknemers. Er was weinig plaats, maar ondanks dat was het publiek enthousiast en heel dankbaar. Zelfs na het concert volgden ze ons naar buiten om mee te jammen en te zingen.

Toen begon het plots te regenen en moesten we onder een afdakje wachten op de bus. Sommigen legden een kaartje, anderen een drolletje ? Dan was het tijd om de busjes in te laden en op te stappen. Busjes, want ze waren heeel klein, zo klein dat we contrabassen op onze hoofden en onze valiezen in het gangpad moesten leggen. Bewegingsruimte was er dus niet, maar wel cello’s en valiezen genoeg om op te slapen.

Rond de middag kwamen we aan in een resort-in-wording/oude boerderij in Aliwal North. Doordat het nog steeds regende (funfact: het had er al zes jaar lang NIET geregend, de rivier stond al twee jaar droog, dus de mensen waren super blij dat het al een maandje aan het regenen was. Can you believe that? :O ) konden we weinig van de omgeving zien en moesten we binnen blijven. Wij, een beetje sip door het slechte weer, probeerden het binnen toch leuk te maken. We zongen allerlei liedjes, kropen in de oude safari-jeeps en wachtten watertandend (of regentandend?) op het lekkere eten. Ze hadden speciaal voor ons een slow cooking potje gemaakt, met wildebees (aka gnoe) en vegetarische … kip. Het was heeeel lekker!

Tegen 16u werden we in de kerk verwacht om in te spelen voor ons groot concert die avond. We kregen er lekkere melktert (een typische Afrikaanse puddingtaart) en al snel was het tijd om ons klaar te maken. Het was een hele eer, want wij waren de eerste groep die sinds 120 jaar daar een concert speelde. Het publiek was dus enorm verrast en gefascineerd door ons optreden en cultuur. Wij als trotse Violetten toonden het beste van onszelf en gaven alles. Sommige namen dat net iets te letterlijk, zo was er Esther die te vroeg de Alibama inzette en dus een prachtige solo van één tel speelde. En Joni, die na afloop even moest gaan zitten om te bekomen, zo enthousiast waren ze ?

Na het concert werden we opgehaald; een deel van de groep verbleef in het resort (waar we die middag hadden gegeten) en de rest werd verwelkomd door hun nieuwe gastgezinnen. Zoals altijd werden we daar weer fantastisch ontvangen. We kregen lekker eten, sommigen zelfs pannenkoeken, maar omdat het zo’n vermoeiende dag was geweest, maakte iedereen zich al snel klaar om te gaan slapen. Tijd om onze lichaampjes en hartjes en hersentjes op te laden voor een nieuwe, mooie en boeiende dag!

Pyjama aan, ik ga naar bed,
ik ben een beetje moe
Pyjama aan, ik ga naar bed
En doe mijn oogjes toe

Veel kuffeltjes en knusjes
Amsther en Ember oxo